تعریف «طبقه» در نگاه طالقانی، با تعریف علمی و جامعه‌شناسانه‌ی این مفهوم چندان منطبق نیست؛ زیرا در تعریف وی، جز سرمایه‌داران، نظامیان و روحانیون طبقه محسوب نمی‌شوند. همچنین نظامیان متعلق به بوروکراسی لشگری هستند و روحانیت اساساً یک شأن است. طالقانی فکر می‌کند با رعایت و اجرای احکام فقهی و اسلامی، نه‌تنها تضاد طبقاتی شکل نمی‌گیرد، بلکه وحدت و هماهنگی بین طبقات برقرار می‌گردد. ←

این‌که مرحوم عبدالله قمی اختلافات کلامی و فقهی را «جزئی» پنداشته و ازسرگیری روابط سیاسی ایران و مصر را به‌عنوان راهکار ضروری تقریب اسلامی پیشنهاد می‌دهد، حکایت از آن دارد که وی پس از هشت‌دهه تلاش خود و پدرش در پروژه اثرگذار دارالتقریب قاهره و نیز تجربه زیسته‌اش در این دو کشور به این نتیجه رسیده که باید به جای یکسان‌سازی عقاید پیروان دو مذهب، به دنبال ایجاد سازگاری اجتماعی میان آن‌ها بود ←

مواجهه با مولوی، دو طیف فکری کاملاً متفاوت را نشان می‌دهد؛ دو طیفی که افق‌های متفاوتی دارند. شاید سرّ این اختلاف همان نکته‌ای است که امام خمینی به آن اشاره کرده بود؛ این‌ که عدم درک موقعیت و مرتبه مولوی و هم‌افق نبودن با وی، سبب‌ساز فهم ناصحیح از اقوال این عارف شده است: «قول عرفا باطل نیست؛ ولی ما نمی‌توانیم قول ایشان را هضم کنیم؛ زیرا فهم قول آن‌ها ذوق عرفانی لازم دارد…». ←

او نه‌تنها سلفی نیست، بلکه به تشیع و تأثیرپذیری از شیعیان نیز متهم است/اساساً فقیه نبود و هیچ‌گاه فتاوای تندی مانند فتاوای گروه‌های تکفیری صادر نکرده است/تعامل خوبی با حوزه‌های علمیه شیعیان داشته است/از بزرگان صحابه انتقادهای جدی کرده است؛ منتقدان وهابی سید قطب، این نوع عبارات او را متأثر از شیعیان می‌دانند. ←

می‌توان گفت ماهیت مشکلاتی که جهان اسلام هم‌اکنون با آن رو به روست با دوره‌ای که سید در آن بوده است، تغییر چندانی نکرده است. بحث وی در مبارزه با استکبار و سلطه خارجی، در مورد کنترل نیروهای تندرو در جهان اسلام و جلوگیری از موانع وحدت و تأکید ویژه‌ی وی بر هم‌گرایی جهان اسلام هنوز مورد نیاز ماست. ←