چرا جنبه‌های مثبت و امیدوارکننده علم و دانش و حوزه و طلاب را نبینیم؟ چرا اگر کار خوبی صورت گرفت از آن تقدیر و تجلیل نکنیم؟ چرا از قدر علم و دانش و فکر و نظر بکاهیم؟ مگر مولای ما نفرمود: «العلم امام العمل» (علم پیشوای عمل است)؟ چرا اهمیت دانش و نظر را نادیده بگیریم؟ مگر ما در همین زمان خودمان ندیدیم که چگونه یک نظر فقهی و فتوایی بنیان یک نظام سیاسی شد؟ چرا فکر می‌کنیم بدون فکر و اندیشه و نظر می‌توان کار کرد؟ ادامه …

شواهد موجود حکایت از کنش‌گری فرهنگی علامه دارد و اگر به‌یاد داشته باشیم که وی کنش‌گری فرهنگی را مبنا و زیربنای تحولات عمیق سیاسی می‌داند، آن‌گاه در می‌یابیم که در واقع وی از سطح سیاست به عمق آن منتقل شده و سطح سیاست را رها کرده تا عمق و مبنا و زیربنای سیاست – که تفکر و اندیشه و اخلاق و اعتقاد است – را مهندسی کند. ادامه …