استاد حسین انصاریان در دیدار جمعی از مشایخ علوی و ائمه جماعات شمال لبنان:

• عرفان شیعی در واقع گوشه‌ای از معارف بلند موجود در دعای کمیل و دعای ابوحمزه ثمالی و دعای عرفه امام حسین^(ع) است. عرفان شیعی غیر از عرفان‌های رایج در گذشته و حال جهان هستی بوده و ماهیتاً با هم تفاوت دارند. عرفان بشری، خاستگاهش انسان است و صاحبان این نوع عرفان مردم را به سوی غیر خدا فرا می‌خوانند؛ اگر چه رنگ و لعاب خدایی در آن به‌کار می‌گیرند. اما خاستگاه عرفان شیعی معارف بلند و نورانی قرآن و اهل بیت^(ع) است که از سوی خداوند صادر شده است و در نهایت همه بشر را به سمت خدا می‌خواند؛ نه غیر از او.

• عرفان نظری (عقلی) و عرفان عملی دو شاخه عرفان می باشند که در واقع اصل عرفان، همین عرفان عملی است که برخی ارکان آن عبارتند از: اکتساب اخلاق حسنه و دور کردن رذایل باطنی (حسد، بخل، حرص، ریا و کبر و …).
• اهل بیت^(ع) انسان‌ها را فقط به‌سوی خدا راهنمایی می‌نمایند؛ حال آن‌که با برگشت به سخنان صوفیه و عرفان‌های کاذب و همچنین دقت نظر در گفتار ایشان درخواهیم یافت که مثلاً وقتی می‌گویند «ایاک نعبد و ایاک نستعین» در واقع صورتی از قطب و شیخ طریقت خویش را در قلب تصور می‌کنند و پوشیده نیست که این اقدام شرک بوده و غیر قابل توجیه است.