قبل‌نوشت: من تاکنون سر درس ایشان شرکت نکرده‌ام و تصمیم هم ندارم شرکت کنم. به شخص ایشان هم ارادت خاصی ندارم؛ اما این چند خط را به‌حسب وظیفه‌ی شرعی می‌نویسم:

1. آیت‌ﷲ آملی لاریجانی را قبل از آنکه به ریاست قوه‌ی قضائیه بشناسم، به علمیتِ قوی و مطرحش شناختم؛ علاوه‌بر برجستگی‌اش در دانش «اصول فقه»، علی‌الخصوص ورودش به مسائل اصولی از منظر فلسفه‌ی زبان و فلسفه‌ی علم، در کنار رویکرد نقادانه و پویا در فقه جواهری، او را از دیگر اساتیدِ هم‌طراز متمایز می‌کرد.
2. فریادهایی که برضدّ قوه قضائیه از سوی جریان عدالت‌خواه انقلابی بلند شد، دیر یا زود باید برمی‌خاست. کاملاً در جریانِ همه‌ی جزئیاتش نیستم، اما فکر می‌کنم عمدتاً فریادهای به حقّی هم هستند و بودند. اما مسئله این است: اگر دقیق و موشکافانه و تقوامدار بنگریم، نقش شخص رئیس وقتِ قوه -که چند سالی در میانه‌ی راه این سکّان را برعهده گرفته- در آن‌ همه مشکلات چقدر بوده و هست؟! پرسشی است که پاسخ آن اصلاً ساده و زودیاب نیست.
3. همه‌ی منتقدان معترف‌اند نهایت واقعیتی که درباره‌ی بانی و هزینه‌ی ساختمان جدید این مدرسه می‌توان گفت این است که «نمی‌دانیم». اما یک سوال: طی همین ۱۰-۱۵ سال اخیر و حتی قبل از آن، چندین مدرسه علمیه به همین شکل بازسازی یا ساخته شد. منشأ هزینه‌های کدام‌ یک از آن‌ها برایمان سؤال‌برانگیز شد و کدام‌یک را می‌دانیم که حالا این‌ یکی آنقدر برایمان مسئله شده است؟! آیا کمی بیش‌ از حد این مسئله را بزرگ نکرده‌ایم و آیا در این موضوع کمی جوّگیر نشده‌ایم؟!… آیا ندانستنِ ما، دلیل بر شبهه‌ناک بودنِ این مال است؟!
4. خوشمان بیاید یا نه، درس ایشان از درس‌های قوی و خوبِ حوزه علمیه قم است و طبعاً شاگردان زیادی خواهد داشت. بسیاری از این شاگردان هم چه‌بسا یک ساعت در روز سر درس ایشان بیایند و از علم ایشان استفاده بکنند و تمام. مراقب باشیم از خطوط انصاف خارج نشویم و تقوای قلم را رعایت کنیم. اخلاقاً صحیح نیست حکم کلی صادر کنیم و شاگردان ایشان (سربازان حقیقتاً گم‌نامِ امام عصر عج) را متّهم به چیزی کنیم که هیچ ربطی بهشان ندارد!