شیعیان در گذشتۀ تاریخی‌شان جمعه‌های زیادی را در عبور از نومیدی‌های بزرگ سپری کرده‌اند و مانده‌اند. اگر نبود آن‌همه ندبه‌های امید، آلام متراکم روزگار، شیعیان را ضعیف می‌ساخت و از بین می‌برد. به رغم این تجربه‌ی امید و تاریخ ایستادگی در حیاتِ شیعیان، امروزه کسان زیادی از عملۀ مستکبران وجود دارند که آیه‌های یأس و ضعف (در برابر غرب) به گوش امت اسلام می‌خوانند؛ از «ناامیدی» کالای لوکس و روشنفکرانه می‌سازند، مرگ امت اسلام را تئوریزه می‌کنند و با کلیپ‌های سیاه پایان ما را نوید می‌دهند؛ غافل از آن که نسل اسلام امروز نه ضعیف که مستضعف‌ (ضعیف‌شمرده‌شده) هست و در عین مستضعف‌بودن‌اش تکامل یافته و در ایمان‌اش صُلب‌تر و در ایستادگی‌اش سخت‌تر شده است.

چالش امروز ما مسلمانان همین کبائر ناامیدی است که برخی از اکابر سیاست آن را به فرهنگ ما دیکته می‌کنند و راه رهایی را ذلت در برابر نظام سلطه نشان می‌دهند. امروزه مهم‌ترین تنش در دنیای اسلام از جمله ایران، نه بین اسلام و غرب، سنت و تجدد، و یا انقلاب و ضدانقلاب است، بلکه برخورد جبهه‌ی امید با صفِ ناامیدی است؛ صف ناامیدانی که ناله‌های عجز و درماندگی سر می‌دهند، و نسل امیدوارانی که در اوج محرومیت و «اضطرار» آیه‌های «نرید ان نمن…» و «امن یجیب…» می‌خوانند و راه را برای ظهور حقیقت هموار می‌کنند. نیمه شعبان و یاد مهدی موعود عج و اصرار و التماس بر بازگشت حقیقت به عرصه‌ی تاریخ، لحظه‌های سازنده و بلکه معجزه‌آسایی است که می‌تواند بر تاریکی‌ها غلبه کند و مستضعفان را دیگربار امام و وارث زمین بگرداند. آمین!