چندی است در خیابان‌های قم شاهد رفت‌وآمد خودروهای شخصیت‌های روحانی هستیم که اگرچه گران‌قیمت نیستند، اما استفاده از نوعی چراغ هشداردهنده در جلوی این خودروها (پشت شیشه‌ی جلوی ماشین) نکته‌ای است جزئی، اما تأمل‌برانگیز و آزاردهنده.

آن‌گونه که در قانون راهنمایی و رانندگی تصریح شده است، فقط چهار دسته از خودروها اجازه استفاده از چراغ‌های هشدار را دارند: پلیس، آتش نشانی، آمبولانس و خودروهای خدمات شهری مانند برف‌روب، حمل زباله و… . باتوجه به این قانون عملاً استفاده از این چراغ‌های هشدار برای خودروهای شخصیت‌ها هیچ اثر قانونی ندارد و برهمان اساس برای سایر خودروها نیز توجه به آن الزام‌آور نیست. مثلاً اگرخودرویی در جلوی این‌ خودروها با رعایت سرعت قانونی در حال حرکت باشد و به هشدار خودروی شخصیتی توجه نکند، هیچ قانونی نمی‌تواند او را مؤاخذه کند. پس استفاده از این چراغ‌های هشدار به‌هیچ‌وجه نتیجه عقلایی ندارد! اگر شخصیت یا مقام خاصی نیاز داشته باشد که براساس جایگاه قانونی خود، به‌نحوی متفاوت از دیگران تردد کند، توسط پلیس اسکورت می‌شود و طبیعتاً هشدار پلیس برای همگان نافذ و لازم‌الاجراست.

سؤالی که پس از این مقدمه به ذهن می‌رسد این‌ است که به‌راستی چه نفعی در استفاده از این چراغ‌های هشدار وجود دارد؟ آیا جز «تمایز» از دیگران و«جلب توجه» فایده‌ی دیگری ‌هم می‌توان برای آن متصور شد؟ این تمایز و جلب توجه نه‌تنها هیچ ثمره‌ای برای شخصیت‌ها ـ به‌ویژه روحانیون ـ ندارد، بلکه  با زی‌ طلبگی مورد عنایت بزرگان حوزوی، امام خمینی و مقام معظم رهبری در تضاد است.  اصرار بر تمایز از دیگران، یا نتیجه‌ی جاه‌طلبی و تفاخر است و یا در درازمدت به جاه‌طلبی و تفاخر ختم می‌شود؛ امری که همچون سمی مهلک، جامعه دینی به‌ویژه روحانیت را تهدید می‌کند.

رهبر معظم انقلاب هفته‌ی پیش در یکی از جلسات درس خارج‌، استفاده روحانیون از ماشین‌های گران‌قیمت را به‌شدت مورد انتقاد قرار دادند و از این مسأله ابراز ناراحتی کردند. طبق نظر صریح ایشان استفاده از خودروهای گران‌قیمت به سبب اسراف جایز نیست و مخصوصاً روحانیون به‌هیچ‌عنوان نباید از آن استفاده کنند. اما به جرأت می‌توان گفت قبح این امر تنها در مسأله اسراف مادی خلاصه نمی‌شود؛ بلکه تجمل‌گرایی، تمایز و تفاخر به مردم عادی از دیگر بروز و ظهورات منفی این مسأله است که با زی طلبگی نیز کاملاً در تضاد است.

در زمانی که تبلیغات دشمن معطوف به نتایج عملی انقلاب اسلامی است و  بدخواهان انقلاب تلاش می‌کنند پس از اصل انقلاب، نتایج آن را زیر سؤال ببرند، اقدامات ناشیانه‌ای از این دست، تنها می‌تواند نشان‌دهنده سوء استفاده اطرافیان یا ماجراجویی همراهان شخصیت‌های روحانی باشد؛ بدون آن‌که از نظر قانونی جایگاه و نتیجه‌ای داشته باشد. بنابراین لازم است آقایان علما و شخصیت‌های محترم روحانی، جلوی این اقدام ناشیانه را بگیرند؛ قبل از آن‌که قبح آن بریزد و به رویه‌ای معمولی تبدیل شود.