تعدد ادیان در هندوستان، سبب نشده که دین اسلام مورد توجه قرار نگیرد. دومین دین رسمی این کشور را اسلام تشکیل میدهد. در نسبنامه برخی عالمان مسلمان نیز نامی از هندوستان دیده میشود. میرزا ابوالحسن جلوه از جمله عارفان و فیلسوفان عهد قاجار است که در گجرات هندوستان زاده شده بود. وی به ایران آمد و درس و مشق فلسفه آموخت و از نامداران این عرصه لقب گرفت. در نسبنامه امام خمینی نیز نام سید احمد موسوی هندی – پدر بزرگ وی- دیده میشود. سید مرتضی پسندیده – برادر بزرگتر امام- در خاطرات خود، حضور نیاکانش در هند را توصیف کرده بود.
در این میان، نام روحانی پر نویسی به نام علامه سید حیدر جوادی نیز به چشم میخورد که یکی از عالمان شیعه در هندوستان محسوب میشد. وی در سال ۱۳۱۷ در روستایی از توابع ﷲ آباد هند به دنیا آمده بود. به تحصیل حوزوی گرایش یافته و عازم نجف میشود. از محضر حضرات سید محسن حکیم، سید ابوالقاسم خویی، محمدباقر صدر نیز بهره میبرد. ده سال حضور او در نجف سبب أخذ اجازههای روایی و حسبیه از مراجع نجف نیز میشود.
وی پس از تحصیل در نجف، برای انجام خدمات به کشور خود باز میگردد. موج گرایش به مادیگرایی هندوستان را فراگرفته و او را بر آن میدارد تا در این زمینه به نگارش کتبی اقدام کند. بیش از یکصد تألیف و پنجاه ترجمه را به انجام میرساند. ترجمه و تفسیر قرآن، نهج البلاغه، مفاتیح الجنان، صحیفه سجادیه به زبان اردو در کارنامه او ثبت شده است. او همچنین سخنرانیهای عدیدهای میکند. پانزده هزار نوار صوتی و تصویری از او به جای مانده است. علاوه بر تألیف و تدریس، به امور اجتماعی نیز اقدام میکند و دهها مسجد، مدرسه، حسینیه، درمانگاه را در هندوستان پایهگذاری میکند. وی همچنین اقدام به تأسیس سازمان «تنظیم المکاتب» میکند. این سازمان، فعال در امور دینی و تدریس کتب اسلامی است. وی همچنین سفرهای بسیاری به اروپا و امریکا جهت تبلیغ اسلام انجام میدهد.
از مرحوم جوادی اشعاری نیز بر جای مانده است که در مجموعههای منظوم سلام کلیم، کلام کلیم، سوز اسلام منتشر شده است.
اقدامات و فعالیتهای جوادی در زمینه امور دینی سبب شد تا رهبر معظم انقلاب در حکمی، وی را به وکالت از خود در هندوستان منصوب کند. این روحانی فعال هندی اما عمر کوتاهی داشت و در ۲۸ فروردین ماه ۱۳۷۹ زمانی که ۶۲ سال بیشتر نداشت، دیده از جهان فروبست و در زادگاه خود، به خاک سپرده شد.