همراهی با امام غایب  ساده و  آسان است؛ چون  به‌نظر می رسد زحمت  و مسئولیت خاصی ندارد! همان‌گونه که همراهی با امام شهید هم  راحت و آسان است و صرفاً  به یک عزاداری و نذر و نیاز ختم می‌شود! اما آن‌چه مهم است، همراهی با امام  حاضر و زنده است؛ چون  بودن در کنار امام حاضر و قائم، نیاز به مجاهدت و قیام و قعود دارد و مسئولیت‌ها و تکالیف سنگینی متوجه انسان می‌کند! پس عده کمی هستند که می توانند خود را برای همراهی با امام زنده و قائم، آماده کنند! خیلی کم!
حوزه‌های علمیه، برای همراهی با امام غایب نباید استراتژی غیبت‌گرا داشته باشند!  استراتژی آن‌ها باید آینده‌گرا و مبتنی بر همراهی با امام قائم و حاضر باشد؛ امامی که در جامعه حضور عینی و ملموس و واقعی دارد  و  همراهی واقعی و آینده‌نگر  را می‌طلبد. بر این اساس  حوزه‌ها باید با رویکرد آینده‌پژوهانه به مسأله انتظار وارد شوند و با نهادینه‌کردن روحیه آمادگی مداوم و مقاومت آگاهانه، جامعه را با واقعیت‌های جهان و  عبور از پیچ بزرگ تاریخی آشنا سازند! در این  راستا باید دشواری‌ها و سختی‌های دین‌داری را گوشزد و ضرورت  تلاش‌های اخلاقی و معنویِ مضاعف را  تبیین کنند! همراهی با امام قائم، باید سرلوحه اصلی برنامه‌های فرهنگی – تبلیغی حوزه‌های  امام زمانی باشد.

(رحیم کارگر: دکترای سیاستگذاری فرهنگی و عضو هیئت علمی پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی)