دبیرخانه کنگره بزرگداشت مرحوم آیت‌ﷲ‌العظمی سیدهادی میلانی منشورات ارزشمند و مختلفی از این عالم منتشر نمود که قطعاً برای جامعه علمی کشور بسیار ارزشمند خواهد بود. یکی از این آثار خاطرات علمای مختلف به‌ویژه شاگردان آیت‌ﷲ میلانی است که برای طیف گسترده‌ای از اساتید و فضلا و حتی طلاب جوان مفید خواهد بود.

اما یکی از این گفت‌وگوها و برخی ادعاهای مطرح شده در آن واکنش‌های مختلفی را برانگیخته است. گفت‌وگو با فردی به‌نام «‌آیت‌ﷲ میرزاعلی‌آقا خراسانی» در نگاه نخست برای بسیاری اساتید و بزرگان نیز عجیب می‌نمود؛ زیرا چنین نامی غریب و ناآشنا بود که با کمی تأمل مشخص شد فرد مورد مصاحبه «آقای شیخ‌ علی تهرانی» است.

در بخشی از این مصاحبه ادعای عجیبی درباره حضرت امام خمینی^(ره) مطرح می‌شود. شیخ علی تهرانی مدعی است: «همین زمان بود که رئیس وقت ساواک با وزیر کشور پیش آقای خمینی آمدند و گفتند این سیاست را که چیزی جز دروغ و حیله و خلف وعده نیست به ما واگذار کنید و بروید سر درس و بحث خودتان! ایشان هم گفته بودند ما با این نوع حکومت و سیاست کاری نداریم و بعد عهدنامه‌ای را که آورده بودند امضا کرده بودند. این موضوع را آقامصطفی به خود من گفت و من هم به خدا قسم به ایشان گفتم به صلاح نبود آقای خمینی به ساواک تعهد و امضا بدهد».

محور انتقادات جدی تعدادی از فضلا و اساتید حوزه در شبکه‌های اجتماعی بدین شرح است:

• اساساً گفت‌وگو با فردی که سابقه‌ی سیاه و ننگین وی در همکاری با صدام در هشت سال جنگ بر همگان مشهود بوده امری توجیه‌ناپذیر است. فردی که کینه‌ی او نسبت به شخص امام خمینی باعث شد از هر کمکی به صدام دریغ نکند، چگونه می‌تواند مورد گفت‌وگو با کنگره‌ای محترم قرار گیرد؟ سابقه‌ی ننگین این فرد برای همه عیان است؛ تنها به‌عنوان ذکر یک نمونه، در یک مورد برای آن‌که صدام توجیه کافی برای بمباران شهر قم داشته باشد –پس از تعهد به عدم بمباران اماکن مذهبی– صحت بارگاه حضرت معصومه را مورد تشکیک قرار داد!
• اگر مسائل ارزشی و اخلاقی هم بگذریم، این فرد بازهم شأنیت برای بیان خاطرات این‌چنینی در ویژه‌نامه فخیم بزرگداشت آیت‌ﷲ میلانی ندارد؛ زیرا ادعاهای سراسر کذب او درباره بسیاری از بزرگان وثاقت علمی و تاریخی را از وی سلب کرده و اگر بخواهیم از منظر قواعد علمی و تاریخی هم به موضوع بنگریم، بازهم نباید گفت‌وگو با چنین فردی انجام می‌پذیرفت.

اما در مقابل عده‌ای از فضلا نیز با قبول سابقه‌ی ننگین شیخ علی تهرانی، ایجاد فضایی مناسب و امن برای بیان خاطرات را لازم می‌دانند و معتقدند که حتی اگر گوینده خاطره، سابقه‌ی کاملاً منفی هم داشته باشد به هرحال ممکن است برخی از نکات بیان شده برای محققین و پژوهشگران مفید و قابل استناد باشد؛ به زعم این عده، گفت‌وگو با چنین افرادی به منزله‌ی تأیید آن‌ها و یا تطهیر اشتباهات‌شان نیست.

اگرچه برخی از مشارکت کنندگان در برگزاری بویژه موسسه آل‌البیت از محتوای کتب منتشره بی‌اطلاع بودند اما به نظر می‌رسد عدم عذرخواهی عاملان اصلی این اشتباه ممکن است اعتبار همه‌ی مسئولان برگزاری را زیرسوال ببرد.

کاملاً قابل درک است که مسئولان برگزاری همایش بزرگداشت مرحوم آیت‌ﷲ‌العظمی میلانی به‌ویژه مسئولان علمی، برای خود شئونی قائل هستند؛ اما به‌دلیل احترام به شخصیت آیت‌ﷲ میلانی از یک سو و حق بزرگی که امام راحل بر گردن همه‌ی ما دارد از سوی دیگر، ضروری است همچون یاران واقعی ایشان از آبرو و جایگاه علمی گذشت کرده و صادقانه اعتذار خود را اعلام کنند. مگر نه این است که همه‌ی حیثیت کنونی روحانیت، مدیون جایگاه والای حضرت امام خمینی^(ره)است؟

امید است به زودی همه‌ی منشورات همایش بزرگداشت آیت‌ﷲ‌العظمی میلانی که حاصل زحمات فراوان فضلا و اساتید محترم است، منتشر و در اختیار علاقه‌مندان قرار گیرد.