با تقديم  سلامى خالصانه و تحيتى ارادتمندانه حضور گران‌قدر رياست محترم و محبوب جمهورى اسلامى جناب آقاى دكتر روحانى و با اميد به قبولى طاعات و اجابت دعوات و نيز عرض سلام حضور سروران حاضر و فرهيختگان ناظر از حوزه و دانشگاه.

در ماهى كه انسان‌ها به ضيافت الهى فراخوانده شده و پا از كرامت انسانى فراتر  نهاده و در زمره‌ی اهل كرامت الهى گرديده‌اند [شهر دعيتم فيه الى ضيافة ﷲ و جعلتم فيه من اهل كرامة ﷲ]  بسيار شايسته است از فضاى ضيافت الهى سخن گفتن  و به انديشه كرامت الهى به سر بردن.
ماهى كه سيد شهور است و سيد كتب يعنى قرآن در آن نازل گشته و سيد اوليا يعنى علي مرتضى^(ع)  در سيد ليالى كه شب قدر است به وسيله‌ی سيد مرگ كه شهادت است به سيد رسولان حضرت محمد مصطفى^(ص) و سيده زنان عالم  حضرت صديقه طاهره فاطمه زهرا^(س) می‌پيوندد. صومش جُنّة است و فِطرش مُنّة.
ترديدى نيست كه مراد از إكرامِ الهى إطعام طعام و پر نمودن أنبان بطن نيست؛ زيرا همه‌ی موجودات عالم و از جمله آن، انسان‌ها در تمام ايام حياتِ خويش بر خوان بى دريغ الهى مهمانند و اين اختصاصى به يك ماه غير ماه‌هاى ديگر ندارد [وما من دابّة الا على ﷲ رزقها].

اكنون كه در نظام اسلامى به‌سر مى‌بريم و بدان باليده و افتخار داريم كه بنيان‌گزار آن معمار كبير انقلاب امام راحل (قدس سره) است و ارواح پاك و مطهّر هزاران شهيد،  شاهد و ناظر بر گفتار و كردار و رفتار جامعه، مسئولين و نظام است و رهبرى معظّم ولايت فقيه سايه افكن بر همه جهات نظام و رياست جمهورى شخصيتى روحانى و فرزانه سكّان دار جمهوريّت آن است، بسى شايسته است تا بررسى شود چه دستاوردهاى گران‌سنگى را از آن ضيافت الهى و اين كرامت پروردگارى براى اين كشور عظيم و مردم فكور، فهيم و مؤمن به قرآن كريم و عترت عزيز مى‌توان انتظار داشت كه به پاره‌اى از آنان اشارتى مى‌رود:

۱. آن‌چه از همه بيش‌تر در بارگاه الهى چشم‌نواز است و جان‌ها را به شگفتى وامى‌دارد، قداست، نزاهت، طهارت و پيراستگى است. ساحت قدس اله از هر آن‌چه شایبه‌ی بدى و زشتى و يا خالطه‌ی إثم و إفك و يا شريكه‌ی ظلم و فساد دارد مبرّا و منزّه است [و ما ربک بظلّام للعبيد] آن‌چه زينت اين سفره‌ی ضيافت و زيور اين خان كرامت است، همانا نزاهت اخلاقى و طهارت نفسانى است؛ به عبارتى بهترين ارمغان اين سفر الهى و برترين تحفه‌ی اين مأدبه‌ی ربوبى، عبارت از پاك داشتن صحنه جان و شست‌وشو نمودن عرصه عقل است؛ روشن است آنانى كه چنين باورى در دل و چنان انديشه‌اى در سر ندارند، نه از ضيافت طرفى بسته و نه از كرامت مايه‌اى مى‌اندوزند.

۲. علم و قدرت از برترين اوصاف ذاتى حضرت حق است و خداوند عالم سخاوتمندانه اين دو را براى شريف‌ترين موجود و كريم‌ترين مخلوق يعنى انسان فراهم ساخته. جامعه‌اى  كه از علم، توشه برگرفته و از قدرت، زاد اندوخته با  فرزانگى و شكوهمندى امورات جامعه را تمشيت نموده و تدبير مى‌نمايد، نه بى‌مهابا تن به تحريم مى‌سپارد و نه از تحريم ظالمانه هراسى به خود راه مى‌دهد.
انسان يا جامعه‌اى كه به‌سوى ضيافت الهى گام برمى‌دارد و شهرﷲ را سكوى راهيابى به علم الهى و منطقه باريابى به اراده  تخلّف‌ناپذيز ربوبى مى‌داند، هرگز در جهت جهالت و استخفاف خويش و جامعه گام برنمى‌دارد و تلاش دارد تا همه اراده خود و جامعه را در تحقّق حق و صدق و تنجز عقل و عدل بسيج نمايد.

۳. خدواند متعال در اين سفر معنوى و ضيافت روحانى، انسان را با راز و رمز آفرينش آگاه نموده و زوال دنيا و بقاى آخرت را به انسان ها مى‌نماياند؛ شهود اين معنا و رؤيت اين حقيقت، تنها در اين‌گونه از سفرهاى معنوى و عروج‌هاى رحمانى امكان‌پذير است؛  تمايلات نفسانى و عشق به خواهش‌هاى جسمانى كشش دنياگرایى در انسان را فزونى مى‌بخشد.
برپایي ضيافت الهى در اين ماه خدایى بر اين اساس است تا گرايشات به طبيعت كه مال‌دوستى، ثروت‌اندوزى و مقام‌خواهى از بارزترين جلوه‌هاى آن است در دل‌ها افسرده و تمايلات به فطرت كه حقيقت‌خواهى و عدالت‌طلبى از ظاهرترين چهره‌هاى آن است در قلب‌ها فزونى يابد.

۴. در وعده‌گاه وحدانى و ميعادگاه سبحانى، همه كثرت‌ها به وحدت و تمامى تفرقه‌ها به جمع منتهى مى‌گردد؛  تا زمانى كه  انسان گام در زمين نهاده، همه پراكندگي‌ها بر او تاخته و جميع تشتّت‌ها به او حمله‌ور مى‌شود؛ ليكن گاهى كه سر بر فلك ساييد و دست در دست ملك نهاد و درهاى آسمان به روى خويش باز ديد، مشاهده مى‌نمايد كه كثرت‌ها به وحدت گرایيده و همه‌ی پراكندگي‌ها به نقطه‌ی جمع مى‌رسد.
آنانى كه در صيام روزانه خود و قيام شبانه خويش احساس مهر و وفا و قريحه لطف و صفا در خويش نيابند – بلكه هم‌چنان زبانه قهر و شعله كينه را مشتعل دارند – به آن ضيافت الهى راهى نداشته و از كرامت الهى بهره‌ای ندارند.

همان سان كه نياز عالميان همگانى و حاجت آنان هميشگى است، اسمای حضرت الهى و مأموران ساحت سبحانى را لحظه‌اى درنگ نبوده و خدمت به عائلة رحمانى بى‌دريغ است  [یسأله من فى السموات و من فى الأرض كل يومٍ هو فى شأن]؛  تدبيركنندگان هستى و مدبران عالم خلق همواره در حال سعى و تلاشند كه لحظه‌اى از كاروان نياز دور نمانده بلكه قبل از اظهار حاجت و اعلام نياز رزق و روزى آنان بر سفره كرامت بنهاده باشد. آناني‌كه در ضيافت الهى با چنين ذوق و شوقى حضور نيافته و خدمت به خلق محتاج و جامعه نيازمند را مورد توجّه و اهتمام نداشته بلكه با انگيزه برداشتن كلاه فكر و انديشه و نهادن كلاه مكر و حيله‌اند، جایى در اين ضيافت الهى نداشته و از خزانه كرامت الهى ذرّه‌اى برندارند. به سروده شيخ اجلّ:

مسلّم كسى را بود روزه داشت

كه درمانده‌اى را دهد نان چاشت

و گرنه چه لازم كه سعيى برى

زخود باز گيرى و هم خود خورى

۶. از وعده‌هاى شيرين الهى و اميدهاى گواراى ربوبى، برداشتن خوف و هراس و زدودن حزن و اندوه از دل و جان دوستانش مى‌باشد؛ به‌گونه‌اي‌ كه نه از گذشته اندوهى نه به آينده هراسى در دل نيست  [تتنزل عليهم الملائكة الاّ تخافوا و لا تحزنوا].

بدون شك در اين ضيافت الهى كه فسحت ارادت و بسط فيض دامن گستراند و به همه فرصت حضور بخشيد، دوستان حضرت حق به اين بارگاه فرا خوانده شده و از الطاف اين ماه كه مشحون از فضيلت و مملو به شرافت است بهره مى‌برند‌؛ بدون شك آن‌چه بر اين خوان كرامت نهاده شده، تحقق وعده‌هاى الهى و تثبيت آيات قرآنى است.

ازاين‌رو آن دسته از اشخاصى كه نهال اميد را از دل‌ها كنده و به‌جاى آن، حنظل يأس مى‌كارند و شادى و نشاط را از جان‌ها ربوده و درعوض آن بذر غم و دانه اندوه غرس مى‌كنند؛ بدون شك ضيافت الهى براى آنان جايگاهى نمى‌بيند و كرامت و جلالت سبحانى بدان‌ها پشت مى‌نمايد.

عالى‌جناب ریيس‌جمهور محترم و محبوب، عالمان و فاضلان حوزه و دانشگاه از دولت تدبير و اميد و عدل و اعتدال انتظار دارند و مجدّانه اميدوارند كه با سعى بليغ و كوشش وسيع در حاكميّت  فرهنگ الهى رمضان كه همواره به عدل و اعتدال مى‌خواند و از افراط و تفريط و وحشت و خشونت در گريز است، به عقل و عدل فرمان مى‌دهد و از جهل و ظلم در نفرت و بيزارى است و نيز به وحدت و همدلى توصيه مى‌نمايد و از تنازع و جدال گريزان است، به نيايش و دعا و ستايش و ثنا توصيه دارد و از قساوت جان و عبوسى روان برائت مى‌جويد، كام‌روا بوده و در اين مسير همه انديشه‌ها و تمامى همّت‌ها را به خدمت درآورد تا بار ديگر جهانيان شاهد باشند كه جمهورى اسلامى و مردم اصيل  ايران اسلامى، همان‌گونه كه قدرتمندانه بر قلّه صبر و شهامت و بر بام جهاد و شهادت ايستاده، بر عرشه دانش و فرهنگ  و اخلاق و ادب تكيه زده و از اين باور خويش دفاع مى‌نمايد.