مباحثات

رسانه فکری تحلیلی حوزه و روحانیت

یکی از فتواهایی که طرفداران قمه‌زنی فراوان به آن استناد می‌کنند، فتوایی است که مرحوم آیت‌اللّه محمدحسین غروی نایینی، معروف به میرزای نایینی، در پاسخ به مردم بصره بیان داشته است. در این‌ میان طرفداران قمه‌زنی بدون تحلیل و بررسی مضمون سخنان مرحوم میرزا، همواره در تلاش هستند تا با تمسک به این فتوا به تجویز بی‌قید و شرط قمه‌زنی بپردازند. اما بررسی این فتوا نکات مهمی را روشن می‌کند که متأسفانه معمولاً طرفداران قمه‌زنی از آن‌ها غفلت می‌کنند.

یکی از فتواهایی که طرفداران قمه‌زنی فراوان به آن استناد می‌کنند، فتوایی است که مرحوم آیت‌اللّه محمدحسین غروی نایینی، معروف به میرزای نایینی، در پاسخ به مردم بصره بیان داشته است. مرحوم میرزای نایینی، در پنجم ربیع‌الاول ۱۳۴۵ قمری در پاسخ به سؤالات مردم بصره درباره‌ی احکام عزاداری، نامه‌ای نگاشت و در آن  نظر فقهی خویش را درباره صورت‌های مختلف عزاداری (همچون خروج دست
«…اما درباره بیرون‌آمدن خون از پیشانی در اثر زدن شمشیرها و قمه‌ها، اقوی جواز آن است در صورتی‌ که از زیانش محفوظ باشند. و [این محفوظ‌بودن در صورتی است که] تنها خون از پیشانی بیرون بیاید و صدمه‌ای به استخوان پیشانی وارد نشود و همچنین به‌صورت عادی خونی که از بدن خارج می‌شود، آن‌قدر نباشد که به بدن ضرر بزند و اموری مانند این‌ها [که باید رعایت شوند]؛ چنان‌که آگاهان به کیفیت قمه‌زنی از آن اطلاع دارند. و اگر هنگام زدن، به حسب عادت از ضرر آن محفوظ باشد، ولی بعد از زدن، به‌قدری خون بیرون بیاید که مضر است، این ضرر موجب حرمت آن نمی‌شود و صورت آن مانند کسی که وضو بگیرد یا به آب غسل کند یا در ماه رمضان روزه می‌گیرد، سپس روشن می‌شود که این‌ها برای او ضرر داشته است.ه‌های عزاداری، سینه‌زنی، زنجیرزنی، تعزیه و…) بیان نمود. در قسمتی از این پاسخ، وی درباره قمه‌زنی می‌نویسد:

2472
حجت‌الاسلام مهدی مسائلی

لکن احوط و سزاوار است کسانی‌که عارف به استعمال شمشیر و قمه نیستند، از انجام آن خودداری کنند. خصوصاً جوانانی که به‌خاطر عظمت این مصیبت و لبریزشدن دل‌هایشان از محبت حسینی علیه‌السلام اهمیت نمی‌دهند که چه ضربه‌هایی به بدن خویش وارد می‌کنند. خدا ثابت بدارد ایشان را به قول ثابت در دنیا و در آخرت…».‏[۱]‎

محتوای این پاسخ را که درباره صورت‌های متعددی از عزاداری است، تعدادی از فقهای معاصر تأیید کرده‌اند و سخنان ایشان را در این نامه به‌ صورت‌ کلی صحیح دانسته‌اند.

دراین‌میان طرفداران قمه‌زنی بدون تحلیل و بررسی مضمون سخنان مرحوم میرزا، همواره در تلاش هستند تا با تمسک به این فتوا به تجویز بی‌قید و شرط قمه‌زنی بپردازند. اما بررسی این فتوا نکات مهمی را روشن می‌کند که متأسفانه معمولاً طرفداران قمه‌زنی از آن‌ها غفلت می‌کنند:

مرحوم نایینی در این فتوا موضوع ضرر قمه‌زنی برای بدن را بررسی کرده است و طبق نظر وی، آسیب جزئی و زودگذری که در اثر قمه‌زنی به بدن وارد می‌شود، حرام نیست؛ اگرچه همچنان بر این مطلب تأکید می‌کند که اگر قمه‌زنی به بدن زیان برساند، انجام آن حرام است. چنان‌که مصادیقی را نیز برای این موضوع برمی‌شمارند. به دیگر سخن، مرحوم نایینی خروج خون مختصری از بدن را مصداق زیان نمی‌داند. البته در مقابل این فتوا، شیخ انصاری و عده‌ای دیگر از فقها معتقدند که اضرار به نفس مطلقاً حرام است و حتی جراحت‌های جزئی نیز مشمول حکم حرمت اضرار به نفس هستند. مرحوم شیخ مرتضی انصاری در فتوایی که تاکنون کمتر منعکس شده است – و به تازگی در کتاب «عار یا شعار؛ قمه‌زنی در  ترازوی عقل و شرع» منتشر شده است – می‌گوید:

«در تعزیه‌داری حضرت امام‌حسین علیه‌السلام اگر شخص زخمی مثل تیغ و غیره بر خود بزند که ضرر باشد بر بدنش، حرام است؛ اما اگر [عزاداری به] قسمی باشد که درد و اَلَمش در همان وقت تعزیه‌داری باشد نه بعد از آن، مثل سینه‌زدن به طور متعارفِ ناس [مردم] که سیاه و سرخ شود، ضرر ندارد».‏[۲]‎

چنان‌چه مشخص است مرحوم شیخ مرتضی انصاری که سرآمد فقهای شیعه در قرن‌های اخیر است، در این فتوا به بررسی ضررها و آسیب‌های قمه‌زنی به بدن پرداخته و معتقد است که اگر کسی در عزاداری امام‌حسین(ع) با تیغ یا ابزاری برنده به بدن خویش زخم وارد کند، کار حرامی انجام داده است؛ زیرا براساس مبنای فقهی شیخ هرگونه آسیب و ضرر زدن به بدن حرام است؛ وی در رساله‌های عِلْمی خویش نیز می‌گوید: « از دلایل عقلی و نقلی، حرمت اضراربه‌نفس استفاده می‌شود».‏[۳]‎ وی همچنین می‌افزاید: « علما در حکم ضرر‌ زدن، تفاوتی بین ضررزدن به خود و دیگران نگذاشته‌اند».‏[۴]‎ در کتاب فرائد الاصول نیز می‌نویسد:

«پس هر ضرری که به خود شخص یا دیگری وارد شود، حرام می‌شود و تفاوتی نمی‌کند که چه کسی این ضرر را وارد کرده است».‏[۵]‎

به هر حال با توجه‌ به توضیحی که گذشت، باید گفت مرحوم میرزای نایینی در اینجا تنها به بررسی حکم قمه‌زنی بر مبنای یکی از عناوین آن، یعنی واردنشدن ضرر به بدن پرداخته‌اند و درباره ابعاد دیگر قمه‌زنی سخن نگفته‌اند؛ ابعادی که می‌تواند حکمی متفاوت برای قمه‌زنی بیان کند. ازاین‌رو تعدادی از فقها و مراجع با وجود آن‌که نظر مرحوم میرزای نایینی را در این‌جا تأیید نموده و از نظر فقهی صحیح دانسته‌اند، از جهاتی دیگر انجام قمه‌زنی را حرام اعلام نموده‌اند. آیت‌اللّه سیدابوالقاسم خویی درباره این سخن مرحوم میرزا می‌‌گوید:  «آن‌چه را استاد ما در پاسخ پرسش‌های اهالی بصره فرموده‌اند صحیح است و جایز عمل کردن بر طبق آن و از خدا می‌خواهم که جمیع برادران مؤمنین را در بزرگداشت شعائر دینی و دوری از محرمات توفیق مرحمت فرماید».‏[۶]‎ بااین‌حال وی در پاسخ به سؤالی دیگر، با اشاره به ابعاد دیگر قمه‌زنی، وهن ‌مذهب‌بودن را از عوامل حرمت آن بیان می‌کند: «لا یجوز فیما إذا أوجب ضررا معتدا به، أو استلزم الهتک و التوهین، و ﷲ العالم».‏[۷]‎ آیت‌ﷲ خویی در کتاب صراط‌النجاة نیز بر این نکته تأکید می‌نماید که قمه‌زنی عنوان عزاداری امام‌حسین(ع) را ندارد و نص و روایت به‌خصوصی نیز درباره آن وجود ندارد؛ ازاین‌رو به‌جاآوردن آن به‌عنوان یک آیین مذهبی صحیح نیست: «لم یرد نص بشعاریته فلا طریق الی الحکم باستحبابه».‏[۸]‎

مرحوم آیت‌اللّه تبریزی نیز اگرچه به تأیید فتوای مرحوم نایینی پرداخته و در بحث ضررداشتن قمه‌زنی با میرزا هم‌رأی است، اما از جهاتی دیگر انجام قمه‌زنی را صحیح نمی‌دانست. وی در کتاب صراط النجاة می‌گوید: « داخل‌بودن قمه‌زنی در عزاداری امام‌حسین علیه‌السلام جای تأمل دارد».‏[۹]‎ آیت‌ﷲ تبریزی در جواب سؤالی در خصوص تعزیه و قمه‌زنی‏[۱۰]‎ این‌گونه می‌نویسد: «باسمه تعالی/تعزیه مانعی ندارد و عزاداری باید طوری باشد که موجب وهن بر شیعه نباشد./وﷲ العالم».‏[۱۱]‎

البته نکته مهمی که در سخنان آیت‌ﷲ خویی و آیت‌ﷲ تبریزی وجود داشت مبنی بر این‌که قمه‌زنی عنوان عزاداری امام حسین(ع) را ندارد و نص و روایت به‌خصوصی نیز درباره آن وارد نشده است، تنها اختصاص به این دو بزرگوار ندارد؛ برخی دیگر از فقهای عظیم‌الشأن شیعه نیز ضمن تأکید بر این معنا، قمه‌زنی را شیوه‌ای نادرست برای عزاداری دانسته‌اند؛ چنان‌که در فتوای دیگری که به تازگی در کتاب «عار یا شعار؛ قمه‌زنی در  ترازوی عقل و شرع» منتشر شده است، فقیه بزرگ شیعه آیت‌اللّه سیدمحمدکاظم یزدی، صاحب عروة الوثقی دراین‌باره می‌نویسد: «تعزیه‌داری حضرت سیدالشهدا، ارواحنا فداه، باید به‌نحوی باشد که از خود ائمه‌هدی صلوات ﷲ عليهم رسیده و به مثل زخم‌زدن اذن از ایشان نرسیده است و سابقین از علما رضوان ﷲ عليهم  هم رخصت نداده‌اند… و اتیان به اعمال مذکوره به قصد مشروعیت و به‌عنوان عبادت، تشریع است…».‏[۱۲]‎

حاصل سخن این‌که در فتوای مرحوم میرزای نایینی ابعاد دیگر قمه‌زنی بررسی نشده است؛ زیرا این فتوا در شرایطی صادر شده که تنها نسبت‌ به بُعد اضرار بر نفس حساسیت بوده و مانند امروز این عمل مورد سوءاستفاده دشمنان اسلام و تشیع نبوده است. اما دشمنان اسلام به‌ویژه استکبار جهانی، امروزه این‌گونه مسائل را دستاویزی برای مبارزه با اسلامِ شیعی و انقلاب اسلامی ایران قرار می‌دهند. ازاین‌رو حساسیت‌های دیگری به جز اضرار بر نفس مطرح است که باید باتوجه ‌به آن‌ها حکم این رفتارها از عالمان و فقیهان پرسیده شود.

افزون‌بر این اگر نگاهی به مراسم قمه‌زنی در میان شیعیان داشته باشیم، خواهیم دید که قمه‌زنان هیچ‌گاه به شرایط بیان‌شده در فتوای مرحوم میرزای نایینی برای ضرر نداشتن قمه‌زنی،  توجه نمی‌کنند؛ درحالی‌که میرزای نایینی ملاحظه‌نکردن این شروط را خلاف احتیاط و موجب حرمت قمه‌زنی می‌دانست. متأسفانه معمولاً در دسته‌های قمه‌زنی جراحت‌های عمیقی به سر افراد وارد می‌شود و گاهی آن‌قدر خون از بدن قمه‌زنان خارج می‌شود که حالت شوک و بی‌هوشی به آن‌ها دست می‌دهد و بعضی از آن‌ها در معرض آسیب‌های جسمی و جانی قرار می‌گیرند.

نکته مهم دیگر درباره‌ی پاسخ مرحوم میرزا این است که ایشان در این پاسخ تنها به تبیین حکم قمه‌زنی نپرداخته‌اند؛ بلکه به مجموعه‌ای از احکام عزاداری امام‌حسین(ع) توجه کرده‌اند و درباره خروج و حرکت دسته‌های عزاداری، سینه‌زنی، زنجیرزنی، تعزیه و استفاده از آلات موسیقی در عزاداری اظهارنظر کرده‌اند. ازهمین‌رو تأییدها و تقریرهای علما و فقها بر این فتوا و پاسخ، اختصاص به قمه‌زنی ندارد. متأسفانه طرفداران قمه‌زنی معمولاً با گزینش قسمت خاصی از این پاسخ که در رابطه با حکم قمه‌زنی است، به‌گونه‌ای جلوه‌گری می‌کنند که گویا این تأییدها به‌نوعی تأیید خاص قمه‌زنی است؛ درحالی که حتی می‌توان مدعی شد بیش‌تر این تأییدها و تقریرها تأیید اصل عزاداری است و ممکن است بعضی از این بزرگواران در بعضی مصادیق آن با میرزای نایینی اختلاف فقهی داشته باشند. این موضوع به‌خصوص در رابطه با استعمال آلات موسیقی اثبات‌شدنی است؛ زیرا بعضی از فقها که پاسخ مرحوم نایینی را تأیید کرده‌اند، در رابطه با استفاده از موسیقی نظر متفاوتی دارند. افزون‌براین از لحن و بیان بعضی از پاسخ‌ها نیز می‌توان فهمید که درواقع کلیت عزاداری را تأیید کرده‌اند؛ نه مصداق خاصی از آن؛ مثلاً در پاسخ به سؤالی از آیت‌اللّه سیداحمد خوانساری آمده است:

سؤال: نظر حضرتعالی درباره برگزاری شعائر حسینیه و فتوای حضرت آیت‌اللّه نایینی(ره) چیست؟

پاسخ: موضوع برگزاری شعائر حسینی واضح‌تر از روز است و مثل آفتاب در وسط آسمان می‌درخشد و احتیاج به نوشتن ندارد.‏[۱۳]‎

همچنین در بررسی پاسخ‌های میرزای نایینی و بعضی از بزرگان در رابطه با احکام عزاداری، باید تحولات و شرایط خاص زمان آنان را نیز در نظر گرفت و درباره پاسخ میرزا باید گفت، این فتوا در شرایط و زمان خاصی بیان شده است که وهابیت در عربستان به قدرت رسیده بودند و متأسفانه در همان ایام – یعنی ۸ شوال ۱۳۴۳ قمری – آن‌ها بارگاه ائمه بقیع(ع) را تخریب کردند. در چنین شرایطی در شهر بصره آیت‌اللّه سیدمحمدمهدی قزوینی با مشاهده انحراف‌هایی در عزاداری‌های این شهر، به اصلاح مجالس عزاداری همت می‌گمارد و پس از مدتی مواضع اصلاحی ایشان در یکی از نشریات به‌صورت مبهم و موجز منعکس می‌گردد و متأسفانه تنها انتقادات شدید وی از عزاداری به تصویر کشیده می‌شود. ازاین‌جهت مواضع اصلاح‌گرایانه ایشان با سوءبرداشت بعضی از موافقان و مخالفان روبه‌رو شد و بسیاری از جامعه مذهبی عراق به اشتباه این سخنان را در راستای اقدام‌های وهابیت در مخالفت با شعائر مذهبی شیعه تلقی نمودند و خواستار موضع‌گیری صریح مراجع وقت در مقابل آن شدند. در چنین شرایطی دو تن از مراجع بزرگ آن زمان یعنی میرزای نایینی و سیدمحمدحسین کاشف الغطاء به نامه‌ها و تلگراف‌های فراوان مردم بصره و دیگر نقاط عراق پاسخ دادند و با تأیید و توجیه بیش‌تر صورت‌های رایج عزاداری در آن زمان و از جمله قمه‌زنی، ‌خواسته‌ی مردم را دراین‌باره اجابت می‌نمایند.‏[۱۴]‎  البته مرحوم کاشف الغطاء پیش از این پاسخ‌ها، حکم قمه‌زنی را از جهت استنباط فقهی حرمت دانسته بود و همین فتوا را نیز در سال‌های پایان حیاتش تأیید نمود و به‌عنوان نظر نهایی خویش بر‌گزید.‏[۱۵]‎

در این‌ بین مرحوم سیدابوالحسن اصفهانی سیاستی متفاوت در پیش گرفت و برای آرام‌ ساختن فضای متشج بصره و کاستن التهاب درگیری‌های درون‌مذهبی، با صدور بیانیه و منشوری، بدون آن‌که به تأیید و توجیه رفتارهایی مانند قمه‌زنی بپردازند، بر اقامه عزاداری و برپایی شعائر مذهبی تأکید نمود و درضمن خواستار اصلاح مراسم عزاداری از موارد غیرمشروع شد.‏[۱۶]‎

با توجه‌ به این مقدمه باید در تحلیل و بررسی پاسخ مرحوم نایینی این نکته مهم در نظر گرفته شود که فتوا و پاسخ ایشان بیش‌تر برای تثبیت و حمایت از اصل عزاداری بوده است و این هدف و انگیزه را می‌توان نسبت‌ به بعضی تأییداتی که درباره آن وجود دارد نیز بیان کرد؛ زیرا با اقدام‌هایی که به‌ویژه در دوره رضاخان علیه اصل عزاداری و برپایی شعائر مذهبی انجام شد، بسیاری از مراجع و علما به هر نحو ممکن بر انجام عزاداری تأکید می‌نمودند.

پانوشت‌ها

  1. ربانی خلخالی، علی، عزاداری از دیدگاه مرجعیت شیعه، قم: مکتب الحسین، ص۴۷. [⤤]
  2. مسائلی، مهدی، عار یا شعار، اصفهان: آرما، ۱۳۹۴ش، ص۱۵۳. [⤤]
  3. همان، ص۱۵۴؛ به نقل از: شیخ مرتضی انصاری، رسالة نفی ضرر. [⤤]
  4. همان. [⤤]
  5. همان، ص۲۷۳؛ به نقل از: شیخ مرتضی انصاری، فرائد الاصول. [⤤]
  6. ربانی خلخالی، علی، همان، ص۵۸. [⤤]
  7. مسائلی، مهدی، همان، ص۲۷۴؛ به نقل  از: سیدابوالقاسم خویى، صراط النجاة (همراه با حاشیه). [⤤]
  8. خویی، سیدابوالقاسم، صراط النجاة (همراه با حاشیه)، قم، مکتب نشر المنتخب، ۱۴۱۶ق، ج۱، ص۴۳۲. [⤤]
  9. همان، ج۲، ص۴۴۶. [⤤]
  10. متن سؤال چنین است: نظر مبارک حضرتعالى در مورد تعزیه و قمه‌زنى چیست؟ [⤤]
  11. تبریزی، میرزا جواد، استفتائات جدید، قم، دفتر معظم له، ج۱، ص۴۵۶. [⤤]
  12. مسائلی، مهدی، عار یا شعار، اصفهان: آرما، ۱۳۹۴ش، ص۱۵۷. [⤤]
  13. ربانی خلخالی، علی، همان، ص۷۲. [⤤]
  14. البته بعدها طرفداران قمه‌زنی از این پاسخ‌ها که مربوط به فضای هیجانی بصره بودند، در مقابل سیدمحسن امین نیز استفاده کردند و اگرچه مرحوم میرزای نائینی و کاشف‌الغطاء درباره رسالة التنزیه اظهارنظری نکردند، از پاسخ آن‌ها به مردم بصره در مقابل کتاب التنزیه نیز بهره بردند. [⤤]
  15. برای آگاهی بیش‌تر از فتوای مرحوم کاشف الغطاء ر.ک: مسائلی، مهدی، همان، ص۱۹۷. [⤤]
  16. درواقع بیانیه آیت‌الله سیدابوالحسن اصفهانی به‌نوعی حمایت از مرحوم سیدمحمدمهدی قزوینی به‌حساب می‌آمد؛ زیرا در آن بیانیه هیچ تأییدی نسبت‌ به قمه‌زنی و مواردی که مرحوم قزوینی آن‌ها را انحراف می‌نامید، صورت نگرفته بود. البته این حمایت برای مرحوم سیدابوالحسن اصفهانی هزینه نیز داشت؛ به گزارش آیت‌الله شبیری زنجانی در اثر «همان عدم مخالفت، اهالی بصره از تقلید آسیدابوالحسن به آقای نایینی» برگشتند (شبیری زنجانی، سیدموسی، جرعه‌ای از دریا، قم، مؤسسه کتاب‌شناسی شیعه، ۱۳۸۹ش، ج۱، ص۵۶۵). در کتاب «عار یا شعار» هم گزارش کاملی از مواضع آیت‌الله سید ابوالحسن اصفهانی درباره‌ی قمه‌زنی آمده است. [⤤]

رده‌های مرتبط

دیدگاه‌ها

  1. دیندار 

    منون از مباحثات
    که مقالاتی برای روشن شدن بحث های قدیمی و جدید نشر میدهد
    قمه یکی از انهاست
    کاش انقدر جوانمردی . رشادت وازاد اندیشی داشتید تا نظرات مخالفین را هم درج کنید
    تا افراد خود قضاوت کنند

    1. مباحثات 

      همان‌طور که ملاحظه می‌فرمایید نظرات مخالفین هم درج می‌شود؛ جنابعالی هم اگر نظری دارید بفرمایید؛ قطعا مؤلف محترم خواهند دید و در صورت نیاز پاسخ خواهند داد.

  2. طلبه 

    عجیبه اسم این مطلب بررسی است؟!
    فتوای مرحوم نائینی کاملا واضح است، بحث از ضرر هم بر عهده مکلّف گذاشته شده و تشخیصش بر حسب تفاوت نفوس است.
    اما سخن گفتن از وهن مربوط به بررسی فتوای مرحوم نائینیست؟!
    بله بحث حرمت وهن مذهب کاملا صحیح است اما حکم موضوع خود را ثابت نمی کند؛ شاید مکلّفی قمه زنی را در حسینیه یا منزل خویش وهن مذهب نداند.

    1. روح الله 

      احسنت درود بر شرافت و شیر پاک شما طلبه معظم
      خدا مرا با شما محشور فرماید
      البته مطلب بالاتر از اینست شاید شما هم از باب مدارا این گونه فرمودید

  3. مهدی 

    جناب اقای مسایلی در تحلیل کلام شیخ و میرزای نایینی و مرحوم خویی از آن جا که با قضاوت و پیش داوری به آنها نگریسته اند ،‌از دایره حق و انصاف خارج شده اند
    در کلمات میرزا آمده است:چنان‌که آگاهان به کیفیت قمه‌زنی از آن اطلاع دارند.
    و ایشان در موضوع دخالت نفرموده و اتفاقا بر آنچه مرسوم است صحه نهاده اند
    چنانچه در ادامه نیز ضرر معتنابه همچون شکستن جمجه را دارای اشکال می دانند
    چنانچه هر دو کلام سید خویی نیز در همین راستا است ،‌چه در بیان اول کلام استاد را تایید فرموده و در کلام دوم می فرماید:ا یجوز فیما إذا أوجب ضررا معتدا به،
    لذا تمسک به عنوان ضرر معنا ندارد
    در کلام شیخ نیز می فرماید :‌هر جا ضرر شد
    اتفاقا ایشان در رسائل می فرماید:
    و إن اريد ما لا يدفع العقل ترتّبه من غير بيان- كما في‏ المضارّ الدنيويّة- فوجوب دفعه عقلا لو سلّم، كما تقدّم من الشيخ و جماعة «۱»، لم يسلّم وجوبه شرعا؛ لأنّ الشارع صرّح بحلّية ما «۲» لم يعلم حرمته، فلا عقاب عليه؛ كيف و قد يحكم الشرع بجواز ارتكاب الضرر القطعيّ الغير المتعلّق بأمر المعاد، كما هو المفروض في الضرر المحتمل في المقام؟ ۲/۱۲۳
    عبارت دیگر ایشان در رسائل:
    و أمّا الضرر الغير الاخرويّ، فوجوب دفع المشكوك منه ممنوع، و آية «التهلكة» مختصّة بمظنّة الهلاك، و قد صرّح الفقهاء «۱» في باب المسافر: بأنّ سلوك الطريق الذي يظنّ معه العطب معصية، دون مطلق ما يحتمل فيه ذلك. و كذا في باب التيمّم «۲» و الإفطار «۳» لم يرخّصوا إلّا مع ظنّ الضرر الموجب لحرمة العبادة دون الشكّ.

  4. علی رضا 

    به نظر بنده و سایر دوستان این مقاله صلاحیت قرار گرفتن بر صفحه اصلی سایت وزین مباحثات را ندارد .چراکه عملا تحقیق علمی صورت نگرفته و تنها مطلبی ساده بارها تکرار شده با تشکر از سایت خوب شما.

    1. روح الله 

      جانا سخن از زبان ما میگویی

  5. sghl 

    خیلی استفاده کردیم ممنون

    از این چیزها در مباحثات بیشتر گذاشته شود

  6. سید کمال 

    احسنت..

  7. ناشناس 

    شما اسم این رو میزارید بررسی علمی؟
    شما حتی به خودتون زحمت ندادید برید به خود کتابها نگاه کنید.هر چیزی که مهدی مسائلی گفته کپی کردید گذاشتید اینجا
    ضرر باید معتدبه باشه قطعی باشه دنیوی غیر معتد به نباشه
    اونوقت اینارو نمیگید میگید بررسی علمی کردیم
    التماس دعاآقا التماس دعا

  8. امید 

    این یارو مسائلی میخاد معروف بشه..میخاد مشهور بشه برای همین به عزاداری اهل بیت ایراد وارد میکنه..انگار هیچ چیزی مهمتر ی وجود نداره که بهش بپردازه

    1. دشمن عمر 

      برادر حاتم طایی رفت شاشید تو چاه زمزم زمان جاهلیت که معروف بسه چطور برادرم حاتم بشه ولی اسم منو کسی ندونه عبد الرحمان مسائلی توهم میخوای معروف بشی از این طرف اسم تو مهدی نزار هم نام ابن ملجم بزار ما بچه سه سالمون خودش قمه میزنه تا پیر مرد ۹۰سالمون حالا هی زور بزن عزای امام حسین خراب کنی کور خوندی

  9. سرداری 

    سلام اولااتفاقاایشان مستدل ومنطقی بحث کردندثانیا چه نص محکمی درباره جوازقمه زدن دارید؟مخاطبم افرادیست که خیلی طرفدارجوازقمه هستندلطف کنیدارایه کنید
    اگرمرحوم نایینی درشرایطی مطلبی رافرموده اندبله عزاداری به نحوی که ضررمعتنی به نداشته باشدمثل سینه زنی هایی که بدن سرخ می شودوهکذا این که مورداتفاق همه علماست
    درخواستم ازعزیزان نص معتبربرجوازقمه زنی درعصرمعصومین علیهم السلام هست وسوالم این است چراائمه مااینکاررانکردندویاحداقل اشاره ای به این موضوع نداشتند؟

    1. ناشناس 

      نص خاص وجود نداره ، علمایی که فتوا به جواز دادن همه از عمومات و اطلاقات ادلّه برای حکم به جواز ، استفاده کردن !!

  10. ربیعی کاشانی 

    سلام علیکم
    حقیر به عنوان نمونه ، مطلبی که از کتاب صراط النجاة‌ مرحوم آیت الله العظمی خوئی -رحمه الله- نقل شده بود را بررسی کردم، اصلا چنین مطلبی در این کتاب موجود نیست
    اگرکلامی که ایشان می گویند حق هم باشد، نمی توان آن را با دروغ تبلیغ کرد!
    یاعلی

    1. علی 

      سلام
      شما با دقت ملاحظه نکردید. سند مطالب مذکور:
      ۱. http://lib.eshia.ir/10103/1/432
      ۲. http://lib.eshia.ir/10103/2/446

  11. غلام ابولولو 

    امام عصرعج الله جایزفرمودند

  12. محمد 

    به نظر من همه باید برای جواب سوالاتشون به امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف متوسل بشن. در این دوره و زمانه علما در بسیاری از مسائل اختلافشون به گونه ابست که حتی نمیشه به احتیاط عمل کرد. در بعضی مسایل تعدادی از علما قائل بودن به یک موضوع را کفر میدانند ولی برخی از علما آن را واجب .
    اللهم عجل لولیک الفرج بحق فاطمه و ابیها و بعلها و بنیها

  13. محمد 

    آیه الله نایینی بزرگترین مجتهد تاریخ هستند ‘ فرموده اند جایز است حتما جایز است ‘ نگفته اند واجب است که همه را اجبار به اینکار کنند ‘ ایشان اونقدر علم داشتند که حلال و حرام قمه زنی را بدانند ‘
    روحش شاد

  14. دشمن عمر 

    آخه مردک مغرض جیره خور وهابی ان شاالله که با ابن تیمیه محشور بشی که آنها هم همین کار را کردن با بقیع تشیع مگر این حدیث از رسول اکرم‌نیست اگر تفسیر به رای قرآن کنید وهمینجور احادیث شکمتان را پر از آتش میکند چطور سی سال پیش رو مین رفتن حلال بود و شهادت و حالا چهار تا خط روی سر خودمان بندازیم اون هم برای بهترین آفریده خدا حرام است اصلا به شماها چه مربوطه سر مال خودمون قمه مال خودمون خون و جون مال حسین
    انقدر میگم حسین تا بمیرم حسین
    هرچی میگم حسین سیر نمیشم حسین
    شما ها یکسال ببافین ما حسینیا‌ یک عاشورا میشکافیم چون خدا دعا کرده عزای امام حسین را نه پیامبر نه امام نه معصوم القارعه جهنم میبینمت انشا الله

  15. عبدالله 

    البته آقای مسائلی زحمت کشیده و تحقیق کرده ولی در عین حال نمی توان فتاوای صریح برخی از مجتهدین در باره جواز و اباحه قمه زنی و حتی مطلوب و مستحسن بودن آن را انکار کرد.
    ولی قمه زنی و اضرار به نفس و نیز موجب بودن وهن مذهب از موضوعاتی است که مکلف باید خود آن را تشخیص دهد. اگر از سویی قمه زدن حتی در منزل و به صورت پنهانی ضرر معتد به داشته باشد حکم حرمت هم به آن تعلق خواهد گرفت. از سویی اگر در شرایط امروزی باعث سوء استفاده دشمنان مذهب قرار گرفته و وهن مذهب را در پی داشته باشد نیز حکم حرام نیز خواهد آمد تشخیص هر دو جهت بر عهده مکلف است.

  16. سیدمحمد اسحاق حیدری 

    قمه مصداق اتم تحجر است، قمه حکایت از بربریت دارد، قمه مخالف عقل ومخالف شرع است، چنین فعلی از انسان صاحب عقل سرنمی زند کار آدم های هیجانی و آدم های مغرض است،انجام چنین کاری بنام سیدالشهدا ع خیانت به ساحت مقدس آن امام وتمام اهل بیت عصمت است، قمه زنی چهره شیعه را به اندازه ترورهای داعش و باشمشیر گردن زدن های وهابیون خشن معرفی می کند، قمه ساخته ی دست استعمار است.

  17. علی 

    خدایا ھمہ ما را شیاطین حفظ و امان قرار بدهید….
    نه این شخص مجتهد هست و نه حجت این استدلال ها جیب خودید بزارید…
    ما خر نیستم چنانچه شما فرض کردید

پاسخ دهید