https://mobahesat.ir/about

رسانه فکری تحلیلی حوزه و روحانیت

تأملی درباره سفرهای زیارتی

از نظر سازمان جهانی جهانگردی، مذهب به‌عنوان یکی از اصلی‌ترین انگیزه‌های سفر شناخته شده است. اگر جمهوری اسلامی بتواند از جمعیت ۱میلیارد و ۲۰۰ میلیون نفری مسلمانان غیر شیعه سالانه در قالب طرح‌ها و تورهای متنوع و مختلف زیارتی تنها ۱ درصد را جذب نماید، توانسته است جمعیتی بالغ بر ۱۲میلیون نفر را در برابر اندیشه‌های تکفیری مصونیت بخشیده، واکسینه نماید. ادامه 

یادداشت وارده

در سال‌های اخیر، حوزه‌های علمیه به علت حیات دوزیست خود که از طرفی تحت نفوذ نظام حاکم بوده و حتی بخشی از نیاز مالی خود را از بودجه رسمی می‌گیرد و از طرف دیگر همچنان به وجوهات پرداختی از سوی مردم و بازاریان وابستگی دارد، همزمان با هر دو تهدید «فقه حکومت‌زده» و «پوپولیسم فقهی» دست و پنجه نرم می‌کند و این تهدیدی برای کیان تشیع محسوب می‌شود. ادامه 

به مناسبت ۱۰ اسفند، سالگرد ورود امام خمینی به قم

دهم اسفند ماه ۱۳۵۷ بود که امام خمینی پس از سال‌ها دوری، وارد قم شد. پس از تشکیل دولت موقت، امام (ره) احساس می‌کند اوضاع به ثبات نسبی رسیده و می‌تواند بر اساس وعده‌ای که داده، به قم بازگردد. قم پایگاه اصلی روحانیت بود و امام خمینی خود را متعلق به آن می‌دانست؛ شهری که رهبری دینی انقلاب را بر عهده داشت. ادامه 

یادداشت وارده

آقای امینی نمونه روشنی است که طی سالیان متوالی ثابت کرده حتی در این دوره و زمانه و با همه خطراتی که مقامات را تهدید می‌کند نیز می‌توان به فرمان حضرت علی به والی مصر، مالک اشتر، عمل کرد که فرمود: «برای کسانی که به تو نیاز دارند، زمانی معین کن که در آن فارغ از هر کاری به آنان بپردازی… بفرمای تا سپاهیان و یاران و نگهبانان و پاسبانان به یک سو شوند، تا گوینده بی‌هراس و بی‌لکنت زبان سخن خویش بگوید» ادامه 

یادداشتی از استاد رسول جعفریان

طی سال‌های گذشته، بنده به سهم خود هم در فکر و هم در عمل، از دیجیتالیزه شدن کتاب‌ها و معلومات پراکنده، دفاع کرده و سخن گفته‌ام؛ اما به‌صورت قانونی و در چارچوب خودش. آن‌چه دارد اتفاق می‌افتد این است که ما در زمینه متون جدید، بدون آن که راهکار حقوقی جدی برای حفظ حقوق افراد فراهم کنیم، تن به نوعی هرج و مرج در زمینه استفاده از کتاب‌های چاپی به‌صورت آزادانه و بی حد و مرز داده و به پایمال‌کردن حقوق مردم مشغول هستیم. ادامه 

یادداشتی به‌مناسبت سالروز صدور فتوای تحریم تنباکو

اگر رسیدن نهاد مرجعیت از نظر قدرت و جایگاه اجتماعی به وضعیت کنونی، پروژه‌ای هدفمند بوده باشد، در این صورت نقش عامل سیاسی بسیار پررنگ می‌شود؛ زیرا صدور فتوای تحریم تنباکو توسط میرزای شیرازی، قدرت‌نمایی یک نهاد مذهبی خارج از ساختار سیاسی بود در مواجهه و مقابله با یک تصمیم اتخاذشده توسط یک نظام سیاسی؛ مواجهه‌ای که به تحقیر اراده و اقتدار سیاسی حکومت وقت انجامید. ادامه 

یادداشت وارده

نگاهی متفاوت به تردد شخصیت‌های روحانی در خیابان!

به‌راستی چه نفعی در استفاده از این چراغ‌های هشدار وجود دارد؟ آیا جز «تمایز» از دیگران و«جلب توجه» فایده‌ی دیگری هم می‌توان برای آن متصور شد؟ این تمایز و جلب توجه نه‌تنها هیچ ثمره‌ای برای شخصیت‌ها ـ به‌ویژه روحانیون ـ ندارد، بلکه با زی طلبگی مورد عنایت بزرگان حوزوی، امام خمینی و مقام معظم رهبری در تضاد است. ادامه 

یادداشت وارده

در زمانه‌ی ما ارتباط مستقیم با متولیان برگزیده دین، یعنی ائمه اطهار(ع) وجود ندارد و دین‌داران باید با شعور دینی و منابع گران‌قدر آن، یعنی قرآن و روایات، مصادیق و جبهه حق و باطل را تشخیص دهند؛ ولی اگر کسی در این وادی دچار جمود فکری و قشری‌گری شود، ممکن است حتی انقلاب اسلامی را بدعتی دینی ببیند که از سر وظیفه باید با آن مخالفت کند. ادامه 

یادداشت وارده؛

به همراه پاسخ موسسه فقاهت و تمدن‌سازی اسلامی

واضح است که صاحبنظران حوزه، با پویایی و تعالی آموزش فقه و اصول مخالفتی ندارند و اساتید نیز مدعی عاری بودن برنامه و کتب موجود از هر عیب و نقصی نیستند، اما راه صحیح انتقاد و کمک به تحول و تغییر صحیح، ارائه مباحث و نقدها در بین فضلا و اندیشمندان حوزه است تا در صورتی که سخنی بر اساس ضوابط علمی و معیارهای صحیح اجتهاد باشد، مورد پذیرش قرار گرفته و در میدان عمل نیز وارد شود. ادامه 

یادداشتی از رسول جعفریان:

اختصاصی مباحثات

من اگر جای شورای سیاست‌گذاری ائمه جمعه بودم، از این پس به تمام ائمه جمعه می‌گفتم به جای سیاست، اولا فقط درس اخلاق بدهند. ثانیا این کار را در صورتی ادامه بدهند که خود به حرف‌هایشان وفادار باشند. ترجیحا مدت‌ها از سیاست چیزی جز جنبه‌های اخلاقی آن نگویند. به رئیس جمهور محترم هم می‌گفتم‌ به خاطر لباسی که بر تن دارد، لااقل در هر سخنرانی، نیمی از سخنان خود را به اخلاق اختصاص بدهد، فارغ از اینکه رئیس جمهور هست یا نیست؛ نه اینکه از اول تا آخر سخنرانی، بحث از سیاست و نقد این و آن کند. ادامه